Warszawiacy pożegnali Irenę Dzierzgowską

Irena Dzierzgowska, nauczyciel, społecznik, wybitny ekspert oświatowy spoczęła na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.

W latach 1997-2000 była wiceministrem edukacji w rządzie Jerzego Buzka i jednym z autorów reformy edukacji z 1998 r.

Irena Dzierzgowska została pośmiertnie odznaczona przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

W uroczystościach pogrzebowych, obok rodziny i przyjaciół zmarłej, udział wzięło kierownictwo resortu edukacji z minister Katarzyną Hall, przedstawiciele ZNP ze Sławomirem Broniarzem, współpracownicy zmarłej.

- To była bardzo mądra, twórcza osoba. Mogła jeszcze mieć przed sobą parę ładnych lat aktywności w edukacji - powiedziała Hall.

- Poznałam ją w czasie, gdy byłam w radzie konsultacyjnej ds. reformy edukacji narodowej za rządów Jerzego Buzka. Słuchałam jej wystąpień, bardzo ją ceniłam. Można było się z nią nie zgadzać, ale zawsze to była mądra dyskusja - mówiła minister edukacji i dodała, że Dzierzgowska "była jedną z niewielu osób, która wiedziała wszystko, co się dzieje w edukacji".

Według Hall, Dzierzgowska i zmarła w styczniu Anna Radziwiłł, "były filarami" Rady Edukacji Narodowej, które "swoją mądrością i opinią mogły bardzo wiele wnieść w dalszy dialog o koncepcji rozwoju polskiej edukacji".

- Była osobą niezwykłą, o wielkiej sile woli, o wielkiej wytrwałości, a jednocześnie niesłychanym spokoju i dobroci - powiedziała Krystyna Starczewska, która z Dzierzgowską współtworzyła w stanie wojennym nauczycielską "Solidarność". - Miała cechy, których brakuje teraz Polakom i w życiu i w polityce. Potrafiła iść do celu, była zdecydowana, ale nie popadała w konflikty - podkreśliła przyjaciółka zmarłej.

Irena Dzierzgowska urodziła się w 1948 roku w Szczecinie. Z zawodu i powołania była nauczycielką i wychowawcą; całe swoje życie zawodowe związała z edukacją.

Była absolwentką wydziału chemii Uniwersytetu Warszawskiego. Przez kilkanaście lat pracowała jako nauczyciel chemii i fizyki w Liceum Medycznym nr 3 w Warszawie, następnie do 1995 r. zajmowała stanowisko wicekuratora oświaty województwa warszawskiego. Później przez dwa lata była zatrudniona w administracji samorządowej. Zakładała też I Społeczne Liceum Ogólnokształcące w Warszawie.

Od 1980 r. należała do "Solidarności". Była delegatem na zjazdach NSZZ "Solidarność" Regionu Mazowsze w 1980 i 1989 roku, a w czasie wyborów czerwcowych komisarzem wyborczym Komitetu Obywatelskiego Warszawa Śródmieście. Należała do Unii Wolności, później Unii Demokratycznej. W 2001 r. z rekomendacji posłów UW bez powodzenia ubiegała się o urząd Rzecznika Praw Dziecka.

Była autorką książek i opracowań dotyczących kierowania szkołami i placówkami oświatowymi, pomiaru jakości pracy szkół, a także standardów edukacyjnych. Opracowała i prowadziła cykl szkoleń pod hasłem: "Szkoła wizytatorów", "Szkoła dyrektorów", "Szkoła doradców". Redagowała też branżowy periodyk od nazwą "Dyrektor Szkoły".

Była zamężna. Miała dwoje dzieci.