Powrót do przeszłości

Dziś premiera nowego albumu Metalliki „Death Magnetic”. Zespół jest w znakomitej formie, choć nie uniknął mielizn, na jakie wpadał na poprzednich płytach.

Powtarzana od wielu miesięcy informacja, że Metallica wraca do thrashowyh korzeni, wzbudzała mieszane uczucia. Z jednej strony, czego chcieć więcej? To przecież trzy pierwsze płyty kwartetu – „Kill’em All”, „Ride The Lighting” i „Master Of Puppets” – przewartościowały w swoim czasie całe myślenie o ciężkim rocku.

Z drugiej jednak strony, kiedy ktoś deklaruje, że wraca do korzeni, to przeważnie znaczy to tylko tyle, że nie ma na siebie nowego pomysłu.

Gwiazdy na kozetkach

W przypadku Metalliki ta druga opcja wydawała się najbardziej prawdopodobna. Po słabych płytach „Load” i „Reload” czy nawet niezłym, ale przekombinowanym „St. Anger” trudno było liczyć ze strony Jamesa Hetfielda i kolegów na jakieś nagłe fajerwerki inwencji twórczej. Zwłaszcza po obejrzeniu filmu „Some Kind Of Monster” – żenującego wyciskacza łez, w którym ci niegdysiejsi metalowi twardziele objawili się jako rozkapryszeni gwiazdorzy – mazgaje zalegający na kozetkach psychoanalityków.

Niepokoju nie rozwiało pojawienie się singlowego utworu „The Day That Never Comes”. Utwór brzmiał jak nieporadna próba skrzyżowania wątków z „Czarnego Albumu” i „Load”, dopiero gdzieś pod koniec przemieniając się w żywiołowo grane i klasycznie brzmiące thrashowe młócenie, miejscami przypominające wręcz „Whiplash” z „Kill’em All”. I chociaż taką uwagą można by skwitować całą płytę, nie ma wątpliwości, że „Death Magnetic” jest najlepszym materiałem Metalliki, co najmniej od momentu wydania „Czarnego Albumu” w 1991 roku.

Żywioł za milion dolarów

James Hetfield, Kirk Hammet, Lars Ulrich, Robert Trujillo i towarzyszący im producent Rick Rubin wzięli sobie do serca hasło powrotu do czasów, kiedy Metallica nie była jeszcze gorącym towarem show-biznesu, lecz grupą młodych facetów tworzących świeży wówczas nurt – thrash metal. I nie chodzi tu nawet o same kompozycje – rzecz raczej w sposobie grania. W żadnym z dziesięciu nowych utworów nie ma wyważonych, chłodnych akordów gitar, patetycznych melodii czy masywnych rytmów – tak charakterystycznych dla płyt z lat 90. Ta płyta to żywioł. Brudne, bałaganiarskie granie, w którym większe znaczenie ma hałas i energia niż aranżacyjne niuanse. I jeśli nawet jest to żywioł kosztujący miliony dolarów i setki godzin w studiu – imitacja naturalnego, spontanicznego grania jest tu doskonała.

Nieco gorzej wypada „Death Magnetic” od strony samych kompozycji. Muzycy nie wznieśli się na wyżyny i w zasadzie ani na chwilę nie wykroczyli poza krąg własnych schematów. Wszystkie utwory są kompilacją tematów mniej lub bardziej dosłownie zaczerpniętych z wcześniejszych płyt.

Tu balladka brzmiąca jak „Unforgiven”, tam thrashowy pochód żywcem wyjęty z „Metal Militia”, jeszcze gdzie indziej odezwie się lekka, piosenkowa melodia rodem z „Bleeding Me” czy „Untill It Sleeps”. Słuchając płyty, można właściwie urządzić sobie zabawę w wyłapywanie autoplagiatów.

Jednego można być pewnym – potrwa ona dość długo. Płyta trwa dobrze ponad godzinę, a średnia długość utworów to około osiem minut.

I to chyba właśnie największy defekt tak tej, jak i wcześniejszych płyt. Kompozycje są tu znów tak długie i tak wielowątkowe, że pod koniec utworu nie pamięta się nawet jego środka, o początku już nie mówiąc. Ale też trudno oprzeć się wrażeniu, że muzykom nie chodziło tym razem o stworzenie wiekopomnego dzieła, lecz po prostu dobrej, thrashowej płyty. Jeśli tak, to cel został osiągnięty. „Death Magnetic” nie jest płytą, którą będzie się pamiętać, dziś jednak słucha się jej wybornie.