Jerzy 
Baczyński


Zaczynał w dziale ekonomicznym ŻW, ale w połowie lat 70. coraz śmielej wkraczał w publicystykę polityczną.

Co przysporzyło mu kłopotów. – Po jednym z artykułów o ówczesnym systemie gospodarczym cenzura interweniowała na tyle skutecznie, że razem z tekstem zdjęto i mnie – mówi dzisiejszy naczelny „Polityki”.

„Za karę” trafił do działu miejskiego. Pracę tę wspomina jednak miło. – Uchodziliśmy za redakcyjnych dysydentów. Byliśmy niechętnie nastawieni do władzy zarówno tej redakcyjnej, jak i zewnętrznej. Nikt nie pchał się na czołówki gazety, bo te były pod ścisłą kontrolą. Ten dział był zresztą kuźnią kadr dzisiejszej „Polityki” – zauważa.

Baczyński do głównego nurtu wrócił dopiero w 1980 roku, gdy Stefan Bratkowski zrobił go zastępcą w kierowanym przez siebie „Życiu i Nowoczesności” (dodatek o tematyce naukowo-technicznej). Wtedy też został przewodniczącym komisji strajkowej. Gdy wyjechał na stypendium do Francji, w Polsce ogłoszono stan wojenny. – Gdy w „ŻW” trwała weryfikacja kadr, mnie nie zweryfikowano. Tak skończyła się moja współpraca z gazetą – puentuje.