Janina 
Paradowska


Czołowa publicystka tygodnika „Polityka” trafiła do redakcji „ŻW” w 1982 r.

– Pracowałam w Kurierze Polskim, gdzie byłam przewodniczącą „Solidarności”. Po wprowadzeniu stanu wojennego chciano się mnie pozbyć – wspomina Paradowska. – Tak więc przeszłam do „Życia Warszawy”. Ówczesny naczelny Zdzisław Morawski już w pierwszej rozmowie powiedział, że nie będę się zajmowała polityką. Jednak gdy zaczęłam obsługiwać szkolnictwo wyższe, okazało się że to jest najbardziej polityczna sprawa tego czasu – władze chciały ograniczyć samorządność uniwersytetów. Naczelny miał z tym krzyż pański, ponieważ moje teksty bardzo nie podobały się cenzurze – tłumaczy. 
Doszło nawet do tego, że zanim dziennikarka przyszła z posiedzenia rady szkolnictwa, to z KC już dzwonili do redakcji, by nie drukować jej tekstu.
Jak podsumowuje tamten czas? – Całe lata 80. to był okres dosyć spokojny. „ŻW” starało się nie stracić twarzy i zazwyczaj to się udawało.